Hallo lieve mensen

Hierbij een verhaaltje van 3 mensen. Jaja, Anouk vergezelt ons al 3 weken door Vietnam. Morgen vliegt ze HELAAS weer terug naar huis.
De laatste dagen Laos zijn we in Vang Vieng gebleven, waar we ook nog even Desire hebben gezien. De laatste dag zijn we in Vientiane geweest en hebben een ouderwetse citytrip gedaan samen met Raf. Daarbij kwamen we bij de meest beroemde tempel van Laos waarbij Nina een rare rok aan moest en Ivo niet mee naar binnen mocht omdat hij niet wilde betalen voor het gebruik van de camera maar toen 5 minuten later alsnog naar binnen mocht (begrijpen doen we ze soms niet helemaal, die Aziaten). De foto's hiervan staan nog bij het vorige verhaal.

We zijn van Vientiane naar Hanoi gevlogen en hebben een dagje in de stad doorgebracht, wandelend door de straten en wachtend op Anouks aankomst. Na een levensgevaarlijke taxirit (verkeer is hier echt complete chaos) hebben we haar compleet met spandoek opgehaald van het vliegveld. De volgende dag zijn we naar Halong Bay gegaan. Geweldig hoe Anouk nog moest lachen om de koeien op de weg, deed ons ook weer met andere ogen kijken naar alles wat we al zo gewend zijn. In Halong bay hebben we een boottocht gemaakt door de prachtige eilandengroepen, echt super mooi! Na op de boot te hebben geslapen zijn we op Cat Ba eiland een trekking gaan maken. Volgens de gids was het een easy trekking die ik ook met mijn gebroken arm kon doen maar na 10 minuten bleek het vooral klimmen op de rotsen te zijn. Nogal een heftig begin voor jetlagged Anouk en eenarmige Nina. Maar we hebben de tocht volbracht en dan is het toch wel weer een erg gaaf gevoel daarna! Op het strand hebben we nog even uitgerust maar zijn vanwege de kou (jaja, het was daar een beetje frisjes) naar binnen gegaan. De volgende dag de tocht terug naar Hanoi gemaakt en daar nog een dagje de stad bezocht en steeds met gevaar voor eigen leven de straten over gestoken. Daarbij zichzaggen de brommers en auto's om je heen en ben je iedere keer blij dat je de overkant hebt gered. Stoplichten zijn er wel maar lijken niet veel effect te hebben en als je schrikt van toeterende auto's en brommers kun je beter niet naar Vietnam gaan. De oude wijk (old quarter) in Hanoi is echt geweldig met kleine winkeltjes die alles mooi op straat hebben uitgestalt en leuke kleine kappertjes waar Ivo zijn koppie weer eens kort heeft laten scheren. We hebben daar ook nog geluncht met Melanie en Erik, vrienden uit Nederland die in hun laatste dag zaten en we nog net konden ontmoeten. Heel bizar maar ook gaaf! Ivo en Anouk hebben het waterpoppentheater nog even gecheckt maar daar had Nina niet veel aan gemist zo bleek. Al is het natuurlijk leuk om tradities te zien.

Met de nachtbus zijn we naar Hue gegaan. Echt een drama! We hadden er een mooi beeld van voorgeschoteld gekregen maar niets bleek minder waar, dramatische bedjes, gat in de grond als toilet en bizar rijdende chauffeur zorgden ervoor dat het een zuur nachtje was. Al hadden wij nog geluk want we hoorden later van anderen dat hun chauffeur iemand had doodgereden door zijn haast, dat komt hier dus echt voor!

Hue was stil, vergeleken bij Hanoi en het regende pijpenstelen toen we aankwamen. We waren hiervoor wel gewaarschuwd maar 't was echt stromende regen. Anouk en Ivo hebben toch de citadel bezocht in hun poncho's en toen het de volgende ochtend droger was zijn we achterop 3 motorbikes een tour gaan doen langs pagodes en andere bezienswaardigheden. Daarbij hebben we ook een echte boedhistische mis gezien in een tempel, heel indrukwekkend hoe die mensen urenlang opstaan en weer voorover gaan liggen. Vooral de oudjes want die hebben tijd voor dit soort dingen, jonge mensen met een baan offeren en bidden meestal in hun eigen huis bij hun eigen altaartje. We kregen op deze tour ook info over de oorlog waarbij veel mensen zijn omgekomen, onder andere de vader van onze gids die levend begraven is door de Noord Vietnamezen omdat hij de Amerikanen had geholpen. Indrukwekkend hoe kort geleden de oorlog was en hoeveel mensen hier rondlopen zonder arm of been en iedereen heeft wel iemand verloren. Knap hoe het land weer 1 is nu, en noord en zuid heel relaxt met elkaar omgaan terwijl hun vaders en moeders elkaar nog af hebben geslacht.
In Hue zullen we ook zeker het cafe On Thu weels (met de energieke Thu als eigenaresse) niet vergeten. Lekker eten en Thu werkte 7 dagen per week van 5:00 tot 23:00 uur met dezelfde vrolijkheid. Minder vond ze niet nodig, dan verveelde ze zich. En haar moedertje van 70 werkte ook altijd heel hard en was nog nooit in het ziekenhuis geweest (vertelde ze trots). Hoewel als we het moedertje zagen haar rug zover vergroeid was dat haar hoofd bijna haar knien raakte en ze niet rechtop kon lopen. Zo'n andere wereld dan bij ons. Maar heel gelukkig die mensen.

Vanuit Hue met de bus in een paar uur naar Hoi An gegaan. Stad waarover we veel gezellige verhalen hadden gehoord. Mijn gips zat er 5 weken om en het was dus weer tijd voor een x-ray. Hierop was de breuk nog steeds even erg als in Laos dus de moed zakte me in de schoenen. Ze raadden me vooral aan calcium te nemen voor de botgroei. Niet een al te goed ziekenhuis dus. We besloten in Ho Chi Minh naar een goed ziekenhuis te gaan.
Maar Hoi An was een geweldige stad, waar 's avonds de rivieren overstroomden het dorp in en we regelmatig met onze poncho's door de regen waadden. Ongelofelijk hoeveel regen er in 1 keer kan vallen hier, rivieren door het dorp in plaats van straten.
Hoi An is ook de stad van de kleermakers en wij lieten ons meteen pakken aanmeten door een stel kleermakers dat de hele tijd aan ons zat (en niet alleen om de maat op te meten) maar heel aardig was. Voor Nina een compleet pak met blousje, voor Ivo een colbert en broek en voor anouk een jurk en spijkerbroek. Goedkoop en wij hoopten mooi en op maat gemaakt. Bij het passen de volgende dag bleek het ongeveer perfect en na wat kleine wijzigingen was het dat ook! Nu maar zorgen dat we dezelfde maat blijven houden tot we ze weer nodig hebben. Onze koopwoede was opgewekt en we hebben nog veel meer ingeslagen (prinsessenjurken, beelden, t-shits, sieraden en allerlei andere dingen). We hebben 10 kilo naar huis verscheept, hopelijk komt dat over een paar maanden goed aan.
We hebben ook een tour naar My Son (een heel oud tempelcomplex, het kleine zusje van Ankor Wat) gemaakt. Onze bus was de enige die door de overstromingen kon rijden en dus aankwam omdat de motor op 1,5 meter hoogte zat en dat precies paste. De gids was wel erg bezorgd dat we de terugweg niet zouden halen dus we moesten als een gek in onze poncho's door de regen en overstromingen naar de tempels waden. Wat hebben we gelachen! En toen de gids eenmaal begon te vertellen liet hij zich meeslepen en kregen we enorme bergen info over de bouwwerken en de verwoesting ervan. De terugweg haalden we net, ondanks dat het water de bus in liep. Erg gaaf!
De volgende dag besloten om direct naar Ho Chi Minh te vliegen ondanks onze eerdere plannen om ook Nha Trang (strand) aan te doen. Het weer leende zich daar niet voor en in het zuiden zou het wellicht beter zijn. Zo kwamen we ook onder de bus uit.

Ho Chi Minh was op het eerste gezicht hectisch en onvriendelijk na het schattige Hoi An maar de volgende dag toch interessant en mooi.
We zijn naar het internationale SOS ziekenhuis gegaan waar de dokter me vertelde dat er een afspraak met een echte botten-dokter nodig was maar dat hij vreesde dat het geopereerd moest worden. Wij balen en stressen in de uren die de moesten wachten tot de volgende afspraak. Verzekering gebeld etc etc. De bottendokter wist ons er echter van te overtuigen dat geen operatie nodig was en het gips er zelfs af mocht. Ondanks dat op de x-rays nog geen nieuw bot te zien was zat dat er wel volgens hem, maar was het nog niet oud genoeg om zichtbaar te zijn. Ik moest oefeningen gaan doen waardoor het strekken en draaien van de arm zou verbeteren. Er is wel grote kans dat ik hem nooit meer helemaal kan strekken en buigen en ook nooit meer helemaal kan draaien. Maar ach, waarvoor heb je dat ook eigenlijk nodig (zo zei de dokter) en we kunnen hem daar gelijk in geven. De dokter was ook zeer geinteresseerd in het overstromings-beleid van Nederland en hoe wij dat allemaal aanpakten aangezien we onder zeeniveau leven. Speelt echt heel erg hier in Vietnam, ieder jaar weer.
In Ho Chi Minh kun je met je brommer overal naar binnen, in hotels, in internetcafe's maakt allemaal niet uit. We zitten nu te typen naast de brommers van andere pc gebruikers. We hebben hier een heerlijk italiaans restaurantje ontdekt waar we (zo moeten we toegeven) al 3 keer gegeten hebben.

We wilden hier heel graag de Vietcong Tunnels zien en er ook in kruipen als het lukte. Dus zijn we via een maffe tempel waar we de mis mochten zien naar de jungle gegaan waar we uitleg kregen over de oorlog en ook echt in de tunnels hebben gekropen. Heel krap en dan te bedenken dat de originele tunnels maar de helft zo breed en hoog waren.
Het werd ook duidelijk dat er heel veel vrouwen hebben meegevochten aan vietcong-zijde die zowel een verzorgende als een vechtrol hadden. In Ho Chi Minh hebben we in het oorlogsmuseum de gruwelen bekeken, ze zijn hier erg gedetailleerd in foto's en beschrijvingen van moordpartijen en martelingen. Vooral door de Amerikanen natuurlijk, want de andere zijde wordt niet belicht omdat zij 'gewonnen' hebben.
We zijn ook naar de Mekong Delta gegaan waar we hebben gezien hoe ze kokossnoep maken (we snoepen er nog steeds van) en met een klein bootje (met natuurlijk een rieten hoedje op) door de smalle riviertjes zijn gevaren. Toeristisch maar ook gaaf!

Omdat we nog even wilden chillen zijn we naar de dichtsbijzijnde strand bestemming gegaan Vung Tau, waar een prima strand was maar het verder compleet uitgestorven was.
Vandaag gaan we in Ho Chi Minh de laatste inkopen doen en morgenochtend nemen we helaas weer afscheid van Anouk. Zij moet weer aan het werk, niet voor iedereen kan een vakantie eeuwig duren.
Ivo en ik gaan dan door naar Cambodja en daarna naar Thailand waar we 20 december mijn moeder gaan ontmoeten!

De foto's volgen snel

Heel veel liefs van ons 3en!