Nieuwe websites

Lieve mensen,

Zoals jullie weten reizen we niet meer samen maar we hebben wel allebei een nieuwe website dus kijk op http://iefke.reisdagboek.net voor de verhalen van Ivo en op http://ninaopreis.reisdagboek.net voor de verhalen van Nina.

liefs van ons

Prachtig en tragisch Cambodja

Hola lieve kijkbuiskindertjes!

Hier zijn we weer! Dit keer vanaf het zonnige Koh Chang (Thailand) om jullie het verhaal te vertellen van onze reis door Cambodja. Cambodja is een land van uitersten; een land dat langzaam opkrabbelt uit een diep, diep dal. Een land dat nog enorm verscheurd is door zijn eigen recente geschiedenis. Een land van glimlachende en soms schuwe mensen, van prachtige natuur, van liegen en bedriegen, van het indrukwekkend Angkor Wat, van uitgestrekte rijstvelden met waterbuffalo's, van armoede en bedelaars, van het immense en mooie Tonle Sap-meer en helaas van de Rode Khmer en haar Killing Fields. Daarom eerst een klein beetje geschiedenisles (met dank aan Desiree):

Vanaf 1974 tot en met 1979 neemt de communistische groepering `Khmer Rouge` via een coupe de macht in het land over. Onder leiding van Pol Pot dwingen zij de 4 volgende jaren alle mensen volgens de extreme regels van de Khmer Rouge te leven. Alle steden worden ontruimt en iedereen wordt tewerkgesteld op het platteland om het land zo zelfvoorzienend mogelijk te maken.

Weigeren of niet actief genoeg zijn heeft een gruwelijke dood tot gevolg. Intellectuelen (waaronder oa alle mensen die een bril dragen en alle mensen die meerdere talen spreken vallen) vormen volgens de Khmer Rouge een bedreiging en zijn vogelvrij. Ze worden gemarteld om daden te bekennen die ze niet hebben gepleegd, vaak de dood als gevolg. Praten over het verleden, verliefd zijn, onderwijs, religie, muziek maken/luisteren en alle culturele uitingen zijn veroboden. De Khmer Rouge manipuleert iedereen, mensen worden tegen elkaar opgezet en het gebruik van geweld overheerst.

In deze periode vinden vele mensen een afgrijselijke dood. De zwakkeren redden het niet en sterven aan ondervoeding of ziekten. Martelingen en dood wacht een ieder die zich 'verdacht' gedraagd. Schedels inslaan om kogels te besparen en baby`s in de lucht gooien om ze als schietschijf te gebruiken zijn veelgebruikte methoden. Overal worden landmijnen geplaatst om ontsnappen te bemoeilijken, complete gezinnen worden uit elkaar gerukt en/ of afgeslacht, vrouwen verkracht etc. Er zijn hierdoor veel `Killing Fields` in het land, waarbij de naam voor zich spreekt.

De Vietnamezen weten het land na 4 afschuwelijke jaren te bevrijden. De schade wordt zichtbaar: 2 miljoen mensen vermoord (een kwart van de bevolking), het land in puin, mensen zijn ziek, verzwakt of gehandicapt, ouderen zijn kinderloos en vele kinderen zijn ouderloos. Chaos, angst, wantrouwen en verdriet overheerst. De marionetten-regering die gevormd wordt is zelfs genoodzaakt om oude leden van de Khmer Rouge weer in de regering te plaatsen omdat er te weinig intellectuelen in het land zijn. Zo is de Cambodjaanse zetel in de Verenigde Naties nog tot maar liefst 1991 in handen van de Khmer Rouge (met medeweten van de VN). Corruptie is onvermijdelijk en het land wordt niet of nauwelijks opgebouwd. Resultaat: het ploeterende Cambodja wat we vandaag de dag zien.

Best een heftige geschiedenis... en nog maar een schamele 30 jaar geleden. Een land dus om goed bij stil te staan. Bij aankomst aan de grens van Cambodja werden we bijvoorbeeld al meteen met de corruptie in dit land geconfronteerd. Het visum was toch echt 20 dollar en geen 24!?! Waar zouden die 4 dollar extra heen gaan?

Op onze eerste dag keken we in de avonduren in Phnom Penh de film Killing Fields in ons guesthouse. Zeer mooi en ontroerende film die een goed beeld geeft van de 4 jaren Khmer Rouge-regime. De volgende dag ook meteen een bezoek gebracht aan de Killing Fields nabij Phnom Penh. Groot veld/bos/moeras bij een rivier vol met kuilen van massagraven. Af en toe steken er nog wat kledingresten door het oppervlakte naar buiten. Naast de Killing Fields staat een monument met 9000 schedels die daar opgegraven zijn. Nog steeds is 1/3 van de massagraven niet geopend. Een plek waar we met zijn vieren (Koen, Eefje, Nina en ik) even stil van werden. Daarna meteen door naar S21 (Tuol Sleng), de hoofd-gevangenis en martelcentrum van de Khmer Rouge. Hier werden we zo mogelijk nog stiller van.

Omdat Cambodja naast een heel tragisch, ook een heel mooi land is... en we onze oude reisgezelschapsdame Desiree weer op konden zoeken... zijn we daarna naar Sihanoukville gegaan. Een klein stadje aan de kust dat meet strandtenten dan inwoners telt. Hier samen met Desiree, Marlou en Koen en Eefje een aantal erg relaxte en beregezellige stranddagen gehad. Overdag lekker zonnetje en een beetje sport inhalen (veel km zwemmen), 's avonds heerlijk ge-bbq-de vis eten op het strand met een leker koud pilsje. Omdat alleen aan het strand liggen ook gaat vervelen ;-D zijn we nog een dagje naar het mooie Ream nationale park geweest. Een heerlijke bootocht door de mangroves terwijl boven je de zee-arenden zweven en een leuke, korte trekking door de jungle.

Na de rustdagen op het strand waren we klaar voor de grote attractie van Cambodja en 1 van de 7 nieuwe wereldwonderen: Angkor Wat! Omdat we inmiddels wat mensen kennen in Azie, ook in Siem Reap weer ' oude bekenden' opgezocht in de vorm van Kim en Ralf. Samen met hen en Chris een lekker fietstocht gemaakt over het platteland van Cambodja en het schitterende Angkor bezocht. Helaas kan ik moeilijk in woorden vatten hoe bijzonder en mooi de honderden tempels, kloosters en paleizen van de oude wereldstad Angkor zijn (ooit woonden er meer dan een miljoen mensen). Niet alleen (sunrise bij) Angkor Wat is briljant, maar ook Bayon met zijn duizenden gezichten die naar je kijken, de tombraider-tempel (jaja Angelina is hier ook geweest tijdens de opnames van tombraider 2) met zijn door reuzenbomen overgroeide muren en het terrace of elephants waar de oude koningen hun volk toespraken. Na 1 avond zonsondergang en 1 volle dag met de tuk tuk rondgecrossd te hebben, was het voor mij nog niet genoeg. Ik plakte er nog een heerlijk Hollands-dagje op de mountainbike door Angkor aan vast, terwijl Nina een dag ging chillen. 's avonds zijn we nog bloed gaan doneren in het kinderziekenhuis in Siem Reap

Omdat Cambodja ons nog steeds erg aansprak, besloten we om niet meteen door te gaan naar Thailand, maar nog het Tonle Sap-meer over te steken naar Battambang. Een beslissing waar we absoluut geen spijt van hebben gehad. De bootocht was wederom prachtig en gaf ons een zeer mooie kijk op het rivierleven in Cambodja. Oja... en het leerde ons dat er naast kamikaze-buschauffeurs ook kamikaze-kapiteins zijn. Als je heel hard 'krak' hoort op een boot is het meestal te laat... gelukkig was het dit keer een onbemande roeiboot die ten onder ging. Na aankomst in Battambang een leuke kookcursus gedaan bij Smokin' Pot (what's in the name) en een dagje heerlijk... uh... niets gedaan.

Tsja... en dan zit je in Battambang... maar hoe kom je daar weer weg? Nina en ik besloten de alternatieve route te pakken om op het Thaise eiland Koh Chang te komen... haha... en dat ie alternatief was, dat hebben we geweten! Om half zes ging de wekkker en na wat proviand ingeslagen te hebben vertrokken we richting shared taxi standplaats. Shared taxi zul je misschien denken... hoe werkt dat dan? Nou dat werkt simpelweg als volgt: Men neme 1 Toyota Camry (normale sedan) en propt daar vervolgens 8 volwassen en 1 kind van 2 in!!!!!!! Dit betekent vier volwassenen en 1 kind op de achterbank... 2 volwassen op 1 bijrijdersstoel... en ja hoor, je telt goed... 2 volwassenen half op elkaar op de bestuurdersstoel!!!! En als je dan bedenkt dat de weg van Battambang naar de Thaise grens een onverhard zand/kiezelpad is... dan weet je ook de rest... resultaat; 40 graden, hotsen en botsen en kotsende mensen! Een genot voor alle zintuigen! Na (na een rit van ruim 3 uur) de shared taxi achter ons gelaten te hebben en de grens over gestoken te hebben, stonden we in Thais niemandsland. Gelukkig vonden we een vrouw bereidt om ons met haar pick up voor een schamele 500 bath naar de dichtsbijzijnde grote stad te brengen. Hier wisten we een minibusje te regelen dat ons afdropte bij de afslag naar de ferry. Na weer een korte rit in een knaloranje pick up (we blijven nederlanders!) arriveerden we bij de ferry naar Koh Chang. Weer 2 uur, een nieuwe pick up en een mooie houten bungalow later, lagen we in de zon op het bounty-strand met een lekkere fruitshake in de hand!!!

Eind goed al goed. Wij zullen het prachtige, maar ook tragische Cambodja niet snel vergeten. Het heeft heel veel indruk op ons gemaakt. Ik kom er graag eens terug! Maar nu eerst gezellig Nina's moeder Mary op gaan pikken in Bangkok voor onze laatste 2 weken in Azie!

Ciao lieve mensen en tot snel! Dikke x, Nina en Ivo

.

Vietnam met Anouk!

Hallo lieve mensen

Hierbij een verhaaltje van 3 mensen. Jaja, Anouk vergezelt ons al 3 weken door Vietnam. Morgen vliegt ze HELAAS weer terug naar huis.
De laatste dagen Laos zijn we in Vang Vieng gebleven, waar we ook nog even Desire hebben gezien. De laatste dag zijn we in Vientiane geweest en hebben een ouderwetse citytrip gedaan samen met Raf. Daarbij kwamen we bij de meest beroemde tempel van Laos waarbij Nina een rare rok aan moest en Ivo niet mee naar binnen mocht omdat hij niet wilde betalen voor het gebruik van de camera maar toen 5 minuten later alsnog naar binnen mocht (begrijpen doen we ze soms niet helemaal, die Aziaten). De foto's hiervan staan nog bij het vorige verhaal.

We zijn van Vientiane naar Hanoi gevlogen en hebben een dagje in de stad doorgebracht, wandelend door de straten en wachtend op Anouks aankomst. Na een levensgevaarlijke taxirit (verkeer is hier echt complete chaos) hebben we haar compleet met spandoek opgehaald van het vliegveld. De volgende dag zijn we naar Halong Bay gegaan. Geweldig hoe Anouk nog moest lachen om de koeien op de weg, deed ons ook weer met andere ogen kijken naar alles wat we al zo gewend zijn. In Halong bay hebben we een boottocht gemaakt door de prachtige eilandengroepen, echt super mooi! Na op de boot te hebben geslapen zijn we op Cat Ba eiland een trekking gaan maken. Volgens de gids was het een easy trekking die ik ook met mijn gebroken arm kon doen maar na 10 minuten bleek het vooral klimmen op de rotsen te zijn. Nogal een heftig begin voor jetlagged Anouk en eenarmige Nina. Maar we hebben de tocht volbracht en dan is het toch wel weer een erg gaaf gevoel daarna! Op het strand hebben we nog even uitgerust maar zijn vanwege de kou (jaja, het was daar een beetje frisjes) naar binnen gegaan. De volgende dag de tocht terug naar Hanoi gemaakt en daar nog een dagje de stad bezocht en steeds met gevaar voor eigen leven de straten over gestoken. Daarbij zichzaggen de brommers en auto's om je heen en ben je iedere keer blij dat je de overkant hebt gered. Stoplichten zijn er wel maar lijken niet veel effect te hebben en als je schrikt van toeterende auto's en brommers kun je beter niet naar Vietnam gaan. De oude wijk (old quarter) in Hanoi is echt geweldig met kleine winkeltjes die alles mooi op straat hebben uitgestalt en leuke kleine kappertjes waar Ivo zijn koppie weer eens kort heeft laten scheren. We hebben daar ook nog geluncht met Melanie en Erik, vrienden uit Nederland die in hun laatste dag zaten en we nog net konden ontmoeten. Heel bizar maar ook gaaf! Ivo en Anouk hebben het waterpoppentheater nog even gecheckt maar daar had Nina niet veel aan gemist zo bleek. Al is het natuurlijk leuk om tradities te zien.

Met de nachtbus zijn we naar Hue gegaan. Echt een drama! We hadden er een mooi beeld van voorgeschoteld gekregen maar niets bleek minder waar, dramatische bedjes, gat in de grond als toilet en bizar rijdende chauffeur zorgden ervoor dat het een zuur nachtje was. Al hadden wij nog geluk want we hoorden later van anderen dat hun chauffeur iemand had doodgereden door zijn haast, dat komt hier dus echt voor!

Hue was stil, vergeleken bij Hanoi en het regende pijpenstelen toen we aankwamen. We waren hiervoor wel gewaarschuwd maar 't was echt stromende regen. Anouk en Ivo hebben toch de citadel bezocht in hun poncho's en toen het de volgende ochtend droger was zijn we achterop 3 motorbikes een tour gaan doen langs pagodes en andere bezienswaardigheden. Daarbij hebben we ook een echte boedhistische mis gezien in een tempel, heel indrukwekkend hoe die mensen urenlang opstaan en weer voorover gaan liggen. Vooral de oudjes want die hebben tijd voor dit soort dingen, jonge mensen met een baan offeren en bidden meestal in hun eigen huis bij hun eigen altaartje. We kregen op deze tour ook info over de oorlog waarbij veel mensen zijn omgekomen, onder andere de vader van onze gids die levend begraven is door de Noord Vietnamezen omdat hij de Amerikanen had geholpen. Indrukwekkend hoe kort geleden de oorlog was en hoeveel mensen hier rondlopen zonder arm of been en iedereen heeft wel iemand verloren. Knap hoe het land weer 1 is nu, en noord en zuid heel relaxt met elkaar omgaan terwijl hun vaders en moeders elkaar nog af hebben geslacht.
In Hue zullen we ook zeker het cafe On Thu weels (met de energieke Thu als eigenaresse) niet vergeten. Lekker eten en Thu werkte 7 dagen per week van 5:00 tot 23:00 uur met dezelfde vrolijkheid. Minder vond ze niet nodig, dan verveelde ze zich. En haar moedertje van 70 werkte ook altijd heel hard en was nog nooit in het ziekenhuis geweest (vertelde ze trots). Hoewel als we het moedertje zagen haar rug zover vergroeid was dat haar hoofd bijna haar knien raakte en ze niet rechtop kon lopen. Zo'n andere wereld dan bij ons. Maar heel gelukkig die mensen.

Vanuit Hue met de bus in een paar uur naar Hoi An gegaan. Stad waarover we veel gezellige verhalen hadden gehoord. Mijn gips zat er 5 weken om en het was dus weer tijd voor een x-ray. Hierop was de breuk nog steeds even erg als in Laos dus de moed zakte me in de schoenen. Ze raadden me vooral aan calcium te nemen voor de botgroei. Niet een al te goed ziekenhuis dus. We besloten in Ho Chi Minh naar een goed ziekenhuis te gaan.
Maar Hoi An was een geweldige stad, waar 's avonds de rivieren overstroomden het dorp in en we regelmatig met onze poncho's door de regen waadden. Ongelofelijk hoeveel regen er in 1 keer kan vallen hier, rivieren door het dorp in plaats van straten.
Hoi An is ook de stad van de kleermakers en wij lieten ons meteen pakken aanmeten door een stel kleermakers dat de hele tijd aan ons zat (en niet alleen om de maat op te meten) maar heel aardig was. Voor Nina een compleet pak met blousje, voor Ivo een colbert en broek en voor anouk een jurk en spijkerbroek. Goedkoop en wij hoopten mooi en op maat gemaakt. Bij het passen de volgende dag bleek het ongeveer perfect en na wat kleine wijzigingen was het dat ook! Nu maar zorgen dat we dezelfde maat blijven houden tot we ze weer nodig hebben. Onze koopwoede was opgewekt en we hebben nog veel meer ingeslagen (prinsessenjurken, beelden, t-shits, sieraden en allerlei andere dingen). We hebben 10 kilo naar huis verscheept, hopelijk komt dat over een paar maanden goed aan.
We hebben ook een tour naar My Son (een heel oud tempelcomplex, het kleine zusje van Ankor Wat) gemaakt. Onze bus was de enige die door de overstromingen kon rijden en dus aankwam omdat de motor op 1,5 meter hoogte zat en dat precies paste. De gids was wel erg bezorgd dat we de terugweg niet zouden halen dus we moesten als een gek in onze poncho's door de regen en overstromingen naar de tempels waden. Wat hebben we gelachen! En toen de gids eenmaal begon te vertellen liet hij zich meeslepen en kregen we enorme bergen info over de bouwwerken en de verwoesting ervan. De terugweg haalden we net, ondanks dat het water de bus in liep. Erg gaaf!
De volgende dag besloten om direct naar Ho Chi Minh te vliegen ondanks onze eerdere plannen om ook Nha Trang (strand) aan te doen. Het weer leende zich daar niet voor en in het zuiden zou het wellicht beter zijn. Zo kwamen we ook onder de bus uit.

Ho Chi Minh was op het eerste gezicht hectisch en onvriendelijk na het schattige Hoi An maar de volgende dag toch interessant en mooi.
We zijn naar het internationale SOS ziekenhuis gegaan waar de dokter me vertelde dat er een afspraak met een echte botten-dokter nodig was maar dat hij vreesde dat het geopereerd moest worden. Wij balen en stressen in de uren die de moesten wachten tot de volgende afspraak. Verzekering gebeld etc etc. De bottendokter wist ons er echter van te overtuigen dat geen operatie nodig was en het gips er zelfs af mocht. Ondanks dat op de x-rays nog geen nieuw bot te zien was zat dat er wel volgens hem, maar was het nog niet oud genoeg om zichtbaar te zijn. Ik moest oefeningen gaan doen waardoor het strekken en draaien van de arm zou verbeteren. Er is wel grote kans dat ik hem nooit meer helemaal kan strekken en buigen en ook nooit meer helemaal kan draaien. Maar ach, waarvoor heb je dat ook eigenlijk nodig (zo zei de dokter) en we kunnen hem daar gelijk in geven. De dokter was ook zeer geinteresseerd in het overstromings-beleid van Nederland en hoe wij dat allemaal aanpakten aangezien we onder zeeniveau leven. Speelt echt heel erg hier in Vietnam, ieder jaar weer.
In Ho Chi Minh kun je met je brommer overal naar binnen, in hotels, in internetcafe's maakt allemaal niet uit. We zitten nu te typen naast de brommers van andere pc gebruikers. We hebben hier een heerlijk italiaans restaurantje ontdekt waar we (zo moeten we toegeven) al 3 keer gegeten hebben.

We wilden hier heel graag de Vietcong Tunnels zien en er ook in kruipen als het lukte. Dus zijn we via een maffe tempel waar we de mis mochten zien naar de jungle gegaan waar we uitleg kregen over de oorlog en ook echt in de tunnels hebben gekropen. Heel krap en dan te bedenken dat de originele tunnels maar de helft zo breed en hoog waren.
Het werd ook duidelijk dat er heel veel vrouwen hebben meegevochten aan vietcong-zijde die zowel een verzorgende als een vechtrol hadden. In Ho Chi Minh hebben we in het oorlogsmuseum de gruwelen bekeken, ze zijn hier erg gedetailleerd in foto's en beschrijvingen van moordpartijen en martelingen. Vooral door de Amerikanen natuurlijk, want de andere zijde wordt niet belicht omdat zij 'gewonnen' hebben.
We zijn ook naar de Mekong Delta gegaan waar we hebben gezien hoe ze kokossnoep maken (we snoepen er nog steeds van) en met een klein bootje (met natuurlijk een rieten hoedje op) door de smalle riviertjes zijn gevaren. Toeristisch maar ook gaaf!

Omdat we nog even wilden chillen zijn we naar de dichtsbijzijnde strand bestemming gegaan Vung Tau, waar een prima strand was maar het verder compleet uitgestorven was.
Vandaag gaan we in Ho Chi Minh de laatste inkopen doen en morgenochtend nemen we helaas weer afscheid van Anouk. Zij moet weer aan het werk, niet voor iedereen kan een vakantie eeuwig duren.
Ivo en ik gaan dan door naar Cambodja en daarna naar Thailand waar we 20 december mijn moeder gaan ontmoeten!

De foto's volgen snel

Heel veel liefs van ons 3en!

Laos! Schoonheid en armoede

Lieve mensen,

Al weer een tijdje geleden dat we een berichtje plaatsten. We wilden wachten tot we een pc zouden vinden die ook foto's kon uploaden maar dat blijkt in Laos toch niet gemakkelijk dus deze keer eerst het bericht en dan pas vanuit Vietnam straks de foto's die erbij horen.

Op dit moment is Ivo hier in Vang Vieng aan het 'tuben'de lokale sport hier. Houdt in opeen binnenband van een vrachtwagen de rivier af zakken en dan bij ieder barretje wat je tegen komt stoppen voor bier of Lao Lao Wisky in buckets gemixt met cola en red bull. En daar van alle 'swings' die ze gemaakt hebben afspringen en in modderbaden gevechten houden. Klinkt erg leuk en alle deelnemers komen tegen de avond ook zonder uitzondering zeer dronken en vrolijk en smerig terug.

Ik had me er vandaag op verheugd mee te kunnen doen omdat mijn gips eraf zou kunnen maar na een controlefoto vanmorgen in het ziekenhuis hier blijkt de breuk goed te genezen maar nog helemaal niet 'dicht' te zijn. Ik moet nog minstens 2 weken meer in het gips en gips en water gaan niet goed samen helaas.

Vandaar dat ik mijn hangmatje bij onze bungalo aan de rivier (ja, het ziet er zo geweldig uit als jullie je nu misschien voorstellen) heb verruild voor dit internetcafe om jullie op de hoogte te brengen van de afgelopen weken.

In Chiang Mai (Thailand) hebben we nog een paar daagjes gechillt en bijgekomen van wat darmfloraproblemen vanuit Pai. We zijn naar de dierentuin geweest waar ze 2 pandaberen hebben. Wat een geweldige beesten zeg! Beetje stoeien met elkaar en daarna achteroverzittend op een stoel (echt waar!) bamboe eten. We hebben erg gelachen.

Daarna zijn we via een lange busreis (busreizen duren de laatste tijd altijd veel langer dan aangegeven, bv 8 ipv 5 uur, maar wij hebben de chillmode te pakken dus maakt het niets uit) naart de grens met Laos gegaan, Chiang Khong heette het dorpje volgens mij. In de bus hadden ze ipv 4 stoelen naast elkaar 5 stoelen naast elkaar gemaakt zodat kleine Ivo met zijn brede rug er niet op paste en steeds mijn gipsen elleboog in zijn zij kreeg. Voor ons in de bus zat een tijdje een jonge monnik, compleet met kaal hoofd en oranje gewaad. Toen ik even mijn hoofd over het randje stak om te kijken zat hij achter zijn laptop racespelletjes te spelen. Het boeddisme is niet meer wat het geweest is denken we haha. Ivo heeft namelijk ook al jonge monikken met neppistolen op elkaar zien schieten en meer van dat soort on-heilig gedrag. De volgende dag al vroeg op om ons visum te gaan regelen. Daarvoor moesten we eerst het land Thailand uit, dan de rivier oversteken en daar uren in de rij en 20 formulieren invullen samen met alle andere toeristen, nog wat dollars betalen en dan kregen we onze stempels en mochten we Laos in. Daar moesten we nog een paar uur wachten en toen kon onze lang verwachte 2 daagse bootreis over de Mekong rivier aanvangen. We hadden gekozen voor de slow boat omdat iedereen zegt dat dat het leukste is en er ieder jaar dodelijke ongelukken gebeuren met de fast boat. Ze hadden ons voor vertrek zachte stoelen beloofd maar we hadden voor de zekerheid toch ook maar een kussentje gekocht en dat was maar goed ook. De boot, die eigenlijk helemaal niet zo groot was, bevatte 100 mensen en die moesten zitten op gammele bankjes van een paar planken met je knien weer tegen het volgende bankje. Dat 8 uur per dag. ERG ONcomfortabel. Maar als je er eenmaal een beetje aan gewend was was de omgeving wel echt de moeite waard. Alleen maar jungle en bergen met af en toe een klein dorpje met bamboe hutjes waar de boot dan aanlegde om een Laotiaan met wat kippen of vis in te laten stappen. We hebben op de boot veel lol gehad met een 3tal Australiers en Raf, een Belg. De crew van de boot werd hoe langer hoe dronkener en probeerde Ivo om de paar minuten drugs te verkopen. Blijkbaar roept zijn korte koppie dat op ;-)

We hebben overnacht in een bergdorp, ietsje luxer dan de andere dorpen in een krakkemikkig guesthouse waar de Aussies al meteen hun eerste joint te pakken hadden en er later opium pannekoeken gegeten werden. En na de volgende dag weer 8 lange uren op de boot doorgebracht te hebben kwamen we aan in Luang Prabang, de culturele stad van Laos. Voor 50.000 kip (zo'n 5 euro, je voelt je hier snel miljonair) een guesthousje gevonden en van de restaurantjes in Laos genoten. We kwamen er al snel achter dat Laos duur is qua eten, dat komtvooral omdat ze alles moeten importeren omdat ze zelf niks verbouwen.

In Luang Prabang gaan de monikken iedere ochtend om 6 uur de straat door om voedsel te ontvangen van de bewoners. Ik hadal erg lang geroepen dat ik dit wilde gaan bekijken maar ik bleek echt iedere ochtend te luite zijn. We hebben door de stad gewandeld, ook door de armzalige wijkjes waar de Laotianen wonen. Het is echt een heel arm land hier!

We zijn ook met eengroep mensen die we ontmoetten naar deKong Si watervallen gegaan. Echt heeeeeeeeel mooie watervallen en ook heel gaaf om langs naar boven te klauteren, en om vanaf te springen (volgens ivo dan, mijn gips en ik waren fotograaf).

Ivo heeft ook een dag een trekking gedaan naar verschillende bergdorpen. Was heel gaaf en hij kwam terug vol informatie over de verschillende bevolkingsgroepen (Hmong, Kmhu en Lao people maar daar zal hij de volgende keer meer uitleg over geven het heeft te maken met welke bevolkingsgroepen waar wonen in de bergen en wat voor huizen ze hebben, maar ik weet de volgorde niet meer).

Na een paar dagen Luang Prabang, waar we ook onze vriend Martijn uit Pai weer tegen kwamen, zijn we door gereden met een busje naar Vang Vieng, the place to be volgens velen, vanwege de sfeer en het tuben. Hier zijn we nu een paar dagen. Het is hier erg gezellig en de natuur om Vang Vieng heen is geweldig!! We ontbijten hier 's ochtends met heerlijke sandwiches en daarna gaan Raf en Ivo tuben. 's avonds eten we ergens waar je liggend kunt eten (overal hier) en waar op tv friends wordt gedraaid. En daarna later op de avond naar de bucket-bar (emmertjes met veeeeeel alcohol en beetje frisdrank en wat rietjes) waar echt leuke muziek wordt gedraaid en mensen ook dansen. Eergisteren zijn we nog naar wat grotten gewandeld waar Ivo en Raf buiten een partijtje hebben zitten schaken aan een tafeltje en ik een koe heb weggejaagd die het schaakbord graag wilde opeten.

Morgen gaan we weer door met de bus naar Vientiane, overdag ook weer deze keer want is geweldig om het land te zien. Er is hier maar 1 weg in dit land zo ongeveer waar 2 auto's per uur overheen komen en alle dorpen aan zijn. Je moet continu uitwijken voor kinderen, koeien, honden, kuilen etc etc. De mensen zijn echt arm en hebben heeeeel veel kinderen die ook allemaal meewerken met de ouders. We hebben al verschillende hummeltjes met zware manden met takken zien sjouwen of de was zien doen. Maar de mensen hier lijken er redelijk tevreden mee te zijn. Misschien is dat maar schijn. Ze snappen in ieder geval niet wat wij toeristen komen doen vanuit onze landen waar we alles hebben (internet, tv, electriciteit, eten) naar hun land waar niks te doen is. Probeer dan maar eens uit te leggen dat het voor ons anders voelt. Toch schaamte voor onze rijkdom hoor!

Ook in het ziekenhuis vanmorgen mocht ik als 'falang' (=buitenlander) weer eens voor alle anderen. Ik ben dan blij dat ik tenminste ook het 10 of 20 voudige moet betalen voor mijn bezoekje dan een gemiddelde Laotiaan (nog slechts 15 euro voor x-rays en doktersadvies).

Laos maakt indruk, ondanks het wennen aan de malariapillen, aan de viezigheid, aan het erg slecht engels spreken van de mensen, ze zeggen gewoon overal 'yes' op maar begrijpen er geen bal van. Schijntgezichtsverlieste zijn om te zeggen dat je hetnietbegrijpt.Het is hier bijzonder, zeker voor een paar weekjes. Een aanrader!

Zaterdag vliegen we vanuit Vientiane naar Hanoi om daar maandag Anouk op te wachten op het vliegveld. Ik heb er enorm veel zin in ook al staat Hanoi op dit moment helemaal blank en zijn er al 20 mensen overleden door de overstromingen. Weeronline geeft aan vanaf maandag zon, dus daar gaan we voor!

Tot snel inclusief de foto's!

liefs van ons

Noorden van Thailand

Lieve mensen,

Hierbij vanuit hippie-dorpje Pai een met mijn linkerhand getikt verhaal... haha!

Allereerst dank voor alle lieve berichtjes, mailtjesen smsjes. Met mijn arm gaat het redelijk, nog niet beter en heb genoeg van het gips en de afhankelijkheid die dat met zich meebrengt. De pijn valt echte nog steeds mee.

We zijn ongeveer 2 weken geleden met de nachttrein van Bangkok naar Chiang Mai gereisd. In Chiang Mai zochten we Kim en Ralf weer op. Ralf en Ivo zijn de volgende dag meteen samen gaan fietsen (12km bklimming naar tempel op de Doi Suthep), terwijl Kim en Nina de (nacht)markt hebben geplunderd. Verschil moet er zijn... haha.

In Chiang Mai ook een hele leuke kookcursus van een hele dag gedaan. 's ochtends eerst naar de groente en fruitmarkt om alle ingredienten te halen. Daar ook veel uitleg gekregen over alle verschillende groentes, fruit en kruiden van de thaise keuken. Vervolgens per persoon 5 heerlijke gerechten gemaakt, varierend van loempia's tot curry en van thaise soep tot pad thai noodles. Natuurlijk alles zelf opgegeten tot we tonnetje rond waren.

Dagje later vooral veel tijd in het ziekehuis doorgebracht vanwege ons brommer-avontuur. Dit heeft ons tot iets meer welverdiende rust gedwongen. Vooral veel lezen, fruit eten, bij het zwembad hangen, door Chiang Mai hobbelen en sudoku-en (bedankt voor deze verslaving Paul, je puzzels zijn geweldig).

Met 2 Nederlandse meiden (desiree en martha) naar het thaiboksen gegaan. Heftig hoor, dat gaat er hard op! En nog een dagje de handwerkfabrieken in de omgeving bezocht (zilver, hout, papieren parasols, leer, zijde, edelstenen, etc). Nina heeft een mooie ring gekocht met haar geboortesteen (blauwe topaas).

Na Chiang Mai doorgegaan naar noordoostelijk Pai. 3 uur met een minibusje door adembenemend landschap. Over dit relaxte hippie-dorp hadden we al veel verhalen gehoord. Geen enkele gelogen, dus erg relaxt hier! 's avonds spelen ze jazz en blues in relaxte cafeetjes en de bergvolkeren verkopen op de markt hun zelfgemaakte, kleurrijketassen, sjaals en sieradenin traditionele klederdracht.

Overdag wandelen of fietsen (Ivo) we door het mooie begrachtige landschap. Geprobeerd naar een wterval te wandelen, maar opeens hield de weg op in de rivier... zonder waterval helaas!

In Pai zijn veel westerlingen die hier al jaren zijn blijven hangen. Relaxt om met hun over het leven hier te praten onder het genot van een drankje in de evening breeze. Ook thaise toeristen hier om ons Thais wat bij te spijkeren. Nina is bijna vloeiend ;D

Gisteren heeft Nina haar brommerangst overwonnen door bij Martha (zij kan wel rijden!) achterop de brommer naar de hotsprings te gaan. Desiree en Ivo op de fiets erachteraan. De hotsprings waren heet (raar he), maar het was geweldig om midden in de prachtige natuur in een heet bad te zitten.

Vandaag doen we het rustig aan omdat Ivo zijn eerste darm-avonturen ondergaat... haha... het gaat niet altijd helemaal goed. We blijven hier nog een paar daagjes en gaan terug richting Chiang Mai voor een bezoekje aan het ziekenhuis. Nina's gips is een klein beetje gebroken en we willen het zekere voor het onzekere nemen. Daarna richting Laos waar we misschien weer een aantal bekenden tegen het lijf gaan lopen (oud-collega' s van Ivo). Dus wellicht ons volgende bericht (als de moderne communicatiemiddelen van laos het toelaten) vanaf daar! Nina's gips blijft erom tot in Vietnam, dus tot die tijd geen grootse avonturen van deze kant te verwachten.

Liefs van ons

Ongelukje!

Helaas vandaag een ongelukje gehad; met scooter omgevallen... dom, dom, dom!!! En dat al na 2 bochten (belangrijke les: je moet Ivo ook niet laten rijden!!!!)

Resultaat was een ritje naar het ziekenhuis. Ons aangeboden door 2 hele lieve Thaise mensen; Maam en Ee, die we bij deze eeuwig dankbaar zijn

De conclusie na heel veel pijn, wat foto's van Nina's rechter onderarm en een gezellige dokter was dat ze haar elleboog gebroken heeft en dat de ligamenten in haar pols opgerekt zijn. De breuk is een kleine, die volledig gaat genezen.

Nina's arm is in 90 graden gegipst en de pijn valt op dit moment mee (ze typt er met links alweer lustig op los). Het gips moet er 3 weken om blijven zitten.

Beetje pech dus, maar Nina lacht er vrolijk op los (zie foto)! En ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik heb enkel een paar schaafjes...

Thuisfront: geen zorgen, alles gaat verder goed! Het raften stellen we wel nog even uit... ;D

Groeten en dikke kus van ons

Thailand: Bangkok en centraal Thailand

Lieve mensen,

Weer een berichtje van ons vanuit Thailand. We zijn hier nu ongeveer 2 weken en het bevalt prima. We zijn vanuit het vliegtuig rechtstreeks Bangkok in gegaan richting Khao San Road (het backpackersgedeelte in Bangkok). Daar hebben we een prima guesthouse gevonden waar we een paar dagen zijn gebleven. We hebben het Grand Palace bekeken in Bangkok (een MUST-SEE), en Wat Po (‘Wat' betekent tempel in het Thais). We hebben ook door de staten gewandeld en ‘s avonds over de markt van Khao San Road gelopen. En we hebben regelmatig op straat gegeten. Voor 1 euro pp heb je daar een heerlijke curry of ander rijstgerecht en een vers geshaked fruitsapje, niet verkeerd!

We nemen ook vaak later op de middag een roti-banana snack. Dit is een soort vette pannekoek met banaan erin en suikermelk eroverheen. Op straat worden ook gefrituurde insecten verkocht, maar daar zien we voorlopig nog maar vanaf.

We hebben een 2 daags tourtje naar Kanchanaburi gemaakt. Dat is een plaats op een paar uur rijden van Bangkok aan de river Kwai. Hier hebben we de historie van de bouw van de brug over de river Kwai en de birma spoorlijn bekeken, evenals de brug zelf en de begraafplaats waar ook vele Nederlandse soldaten liggen die als krijgsgevangenen door de Japanners zijn ingezet bij de bouw van de spoorlijn.

Tijdens deze tour zijn we ook gaan slapen op een floatel. Dat is een hotel dat drijft op bamboo vlotten op de river kwai (wel vast zit aan de kant). Nina had al eens eerder op een floatel geslapen toen ze hier 7 jaar geleden was en het floatel was deze keer van wat mindere kwaliteit, maar samen met Kim en Ralf hebben we ons daar prima vermaakt.

De volgende ochtend stond het badderen van olifanten op het programma!! We werden met ons 8en achter in een pick up naar de rivier gebracht. Daar klommen wij op Sambun, een mannetjesolifant van 40 jaar en 4000 kilo. Gewoon zonder zadel achter op zijn rug. Sambun liep met ons en de verzorger op zijn rug de rivier in en samen hebben we gewassen, verzorgden gespeeld (waarbij we zelf ook totaal doorweekt raakten). Echt een geweldig eravring!!! Zo dicht bij zo'n enorm beest die het erg naar zijn zin heeft in ‘bad'.

Later die middag zijn we nog door de regen met vlotten de rivier afgezakt en hebben we op een olifant gereden door de jungle. Twee gave dagen waren dat!

We zijn ook nog een dag of 2 richting strand gegaan omdat ons bruine kleurtje eraf begon te gaan en Nina wel zin had in even niks. Pattaya was het dichtste bij maar na 1,5 dag zijn we weer naar Bangkok gevlucht. ‘t was ons iets te (sex)toeristisch daar. Er waren geen blanke vrouwen te bekennen maar des te meer oude dikke blanke mannen met een jong thais vrouwtje aan hun zijde. Zelfs Ivo voelde zich ongemakkelijk onder het gelok en gelonk van de vrouwen naar hem.

Ivo heeft ook nog een tourtje naar Ayuthaya gemaakt. Deze ruines van de oude hoofdstad van Thailand zijn mooi om te zien. Zeker ook de tempel van de 1000 buddha's en het houten hoofd in de boom.

Eergisteren avond hebben we de nachttrein (die er 16 uur over deed) naar Chiang Mai genomen. Hier hebben we Kim en Ralf weer ontmoet en zitten we nu een verhaaltje te typen. Vanuit Chiang Mai kun je van alles doen (trekkings, raften, kookcursus etc) dus wij vermaken ons de komende tijd wel. Ivo en Ralf gaan vanmiddag in ieder geval met een mountainbike de 15 km berg naar de Wat Doi Suthep op fietsen. Nina denkt eerder aan een massage. Volgende keer meer.

Liefs van ons

Taman Negara, Cameron Highlands & Pulau Penang (rest Maleisie)

Lieve mensen,

Hierbij weer een verhaaltje van ons. De foto's volgen later want de PC's hier in Bangkok (daar zijn we inmiddels) werken niet allemaal even goed.

Na ons perhentian avontuur zijn we naar Taman Negara gegaan. Dat is een regenwoud van 130 miljoen jaar oud. We hebben daar met 2 engelse jongens een wandeling gemaakt en hebben de canopy-walk gelopen. Dat is een wandeling op ca. 40 meter hoogte over wiebelende loopbruggen tussen hele hoge bomen! Echt gaaf! Ook nog naar uitzichtpunt gelopen vanwaar je veel van het regenwoud kon zien liggen. Toen was Nina's gekneusde voet het zat en hebben we 's avonds een hele gave nachtboottocht gemaakt over een rivier door het regenwoud. Eerst met motor aan tegen de stroom in, daarna zonder motor met de stroom mee. Donker met prachtige sterrenhemel en het geluid van oerwoud om je heen! De gids probeerde met een zaklamp nog wildlife te zoeken maar we hebben alleen een hert gezien. Maar was echt gaaf!

Daarna zijn we door gereisd naar Cameron Highlands waar het heerlijk koel was (rond 25 graden). Daar hebben we zelf een jungle trekking gelopen, watervallen en theeplantages bezochten hebben we vlindertuinen, aarbeienfarms en bijentuinen bezocht. Cameron Highlands is het meest vruchtbare stuk van Maleisie. Er werken veel chinesen en Indiers in de landbouw en 's avonds hebben we dan ook heerlijk Indiaas gegeten voor net 1 euro pp. We hadden ook een heel relaxt guesthouse daar (voor het eerst met gedeelde badkamer) waar we 's avonds met andere reizigers films hebben gekeken en spelletjes hebben gedaan.

Na 4 nachten Cameron Highlands zijn we naar het eiland Penang (aan de westkust van Maleisie gegaan). We hadden voor 2 dagen later een vlucht geboekt vanuit Penang naar Bangkok. Plannen waren eerst nog om naar een thais tropisch eiland te gaan. Maar we hebben Perhentian nog vers in het hoofd en overal was slecht weer voorspeld. In Penang hebben we weinig gedaan, met name te wijten aan oververmoeidheid (slapen valt niet voor iedereen mee in deze landen haha) en slecht weer. We hebben beetje door de stad gelopen en van de straat gegeten (doen we steeds meer, wijzen gewoon dingen aan die ons lekker lijken en dat eten we dan. Nog helemaal niet ziek van geworden!).

We hebben spelletjes gedaan en voetbalwedstrijden gekeken in een eetschuur en Ivo heeft zelfs 's nachtsWK wielrennen kunnen kijken in ons eigen Guesthouse (eigenaar was meteen verplicht mee te kijken haha).

We hadden nog bijna het vliegtuig gemist omdat iedereen zei dat je in no time op het vliegveld was met openbaar vervoer,wat niet zo bleek te zijn. Maar we waren op tijd en zijn eergisterenavond geland in Bangkok.

Gisteren hebben we een eigen tempeltoer doorBangkok gehouden (lonely planet in de hand en lopen maar)maar die komt in het volgende verhaal wel.

We willen iedereen bedanken voor de lieve reacties op ons mailtje met nieuws van afgelopen week. Het gaat naar omstandigheden goed met ons en wegenieten nog steeds van alles wat we zien.

liefs van ons!